…τα τείχη όταν χτίζονται, γκρεμίζουν…  

Απευθυνόμαστε στον Γίγαντα που κρύβουμε μέσα μας και στους Γίγαντες εκεί έξω. Σε όλους και σε όλες που βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή και ο θυμός θόλωσε το μυαλό τους. Σε όλα τα παιδιά που ζουν και χαίρονται την κάθε στιγμή και στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και μας ζητάει να μή το αφήσουμε μόνο του ξανά ποτέ.

Λίγα λόγια για το παραμύθι

 Σ’ένα μακρινό μέρος υπάρχει ένας απίθανος κήπος, με πανέμορφα δέντρα, κάθε λογής λουλούδια και μελωδικά πουλιά. Ο κήπος ανήκει σ’έναν Γίγαντα, ο οποίος λείπει ταξίδι. Σ’αυτόν τον κήπο, κάθε μέρα μαζεύονται τα παιδιά και παίζουν, γιατί στη μικρή τους πόλη, δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος. Κάποια μέρα ο Γίγαντας επιστρέφει και βλέπει τα παιδιά. Ενοχλημένος από τις φωνές τους τα διώχνει και υψώνει έναν πελώριο τοίχο στην εισόδο για να μην ξαναμπει ποτέ κανείς. Από εκείνη τη στιγμή ο κήπος ερημώνει. Φεύγουν τα πουλιά, τα λουλούδια αρνούνται να φυτρώσουν, και στον κήπο απλώνεται το Χιόνι, ο Παγετός,  ο Βοριάς και το Χαλάζι. Ο πανέμοργος κήπος μεταβάλλεται σ’ένα απέραντο χειμωνιάτικο, παγωμένο τοπίο. Η Άνοιξη δεν ερχόταν ποτέ. Μέχρι τη μέρα που το κελάηδησμα ενός μικρούλη σπίνου και ένα μικρό αγόρι θα κάνουν τον Γίγαντα να καταλάβει το λάθος του. Η καρδιά του θα πλημμυρίσει για πρώτη φορά από αγάπη και ο πανέμορφος κήπος θα γεμίσει από χαρούμενα παιδιά.