Επιλογή Σελίδας

Λένε για Εμάς

Δημοσιεύματα στον τύπο και ευχαριστήριες επιστολές.

“Αγαπητέ κ.Ράτζο
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την άρτια παρουσίαση του προγράμματος
και την τόσο περιεκτική και συνάμα κατατοπιστική καταγραφή  όλων των δραστηριοτήτων.
Εξαιρετική δουλειά. Ειλικρινά δεν έχω ξαναπάρει τέτοιο feedback από κανένα σεμινάριο.
Και μόνο ο χρόνος που αφιερώσατε για να καταγράψετε αναλυτικά το τριήμερο του σεμιναρίου
καταδεικνύει την προσωπική σας δέσμευση  και την αγάπη σας  για τη δουλειά σας.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια  σε σας αλλά και στους τόσο ταλαντούχους
και γεμάτους έμπνευση και όρεξη για δημιουργία ηθοποιούς σας.

Μαρία Πάσσα

Γυμνάσιο Επανομής

Σοφία Ξανθοπούλου

δημοσιογράφος - μπλόγκερ, για τους "Μήνες"

Όταν ο σκηνοθέτης έχει κέφια…
Το αρχαίο δράμα ταξιδεύει στο σχολείο με μία πρωτοπόρα πνοή, που αποδεικνύει ότι η Τέχνη μιλάει στις ψυχές όλων και κυρίως των παιδιών.
Η «Ελένη» στην πραγματική της διάσταση∙ Αριστοτέλεια μίμηση, Ευριπίδεια απόδοση και μία πηγαία φρεσκάδα που αναδύεται μέσα από τη γραφή του παρελθόντος, προσγειώνεται στο παρόν και εκτοξεύει τις διαχρονικές αξίες του δράματος στο μέλλον.
Ο σκηνοθέτης «διαλέγεται» αριστοτεχνικά με τα μυθικά πρόσωπα – σύμβολα αναδεικνύοντας την τραγικότητα του κωμικού ή την κωμικότητα του τραγικού του Ευριπίδη με σεβασμό πάντα στο αρχαίο κείμενο. 
Ταλαντούχοι «υποκριτές» με μεστές και γοργές κινήσεις ενδεδυμένες με μουσικότητα, κοφτό και υπαινικτικό λόγο, αλλά και χιούμορ κάνουν «ελκυστική» την Ελένη αποδίδοντας εύστοχα το «φαίνεσθαι» και το «είναι», το δόλο και τη φενάκη και κυρίως την ματαιότητα του πολέμου δίνοντας ανάσα στο έργο και κυρίως σπάζοντας τη στατικότητα της πνιγηρής πολλές φορές ανάγνωσης του αρχαίου κειμένου.
Η «Ελένη» του κου Ράτζου και της θεατρικής ομάδας του «Μικρού Βορρά» είναι μία καινοτόμα και ξεχωριστή προσπάθεια που δε συμβαδίζει μόνο με την πολυτροπικότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και τα νέα αναλυτικά προγράμματα, αλλά έχει το προβάδισμα, καθώς βγάζει την τραγωδία από τα στεγανά της τυπικής διδασκαλίας, τη μετουσιώνει σε πράξη και τη διαχέει στην ψυχή των μικρών θεατών και όχι μόνο.
Με την είσοδο της Ελένης στα σχολεία επιβεβαιώνεται η πεμπτουσία της τραγωδίας: είναι διδασκαλία και ψυχαγωγία με την πραγματική σημασία των όρων Μια τέτοια αξιόλογη προσπάθεια, όχι μόνο πρέπει να χαιρετίζεται και να τυγχάνει ευρείας αποδοχής, αλλά να ενθαρρύνεται και να ενισχύεται από όλους, καθώς μας γεμίζει ελπίδα ότι υπάρχουν άνθρωποι που υπηρετούν την Τέχνη με αφοσίωση, γνώσεις, ταλέντο και μεράκι!
Σας ευχαριστούμε για την η αδιάλειπτη προσπάθεια και την αστείρευτη έμπνευσή σας και σας παρακαλούμε να συνεχίσετε να αναβαθμίζετε το επίπεδο της εκπαίδευσης.
«Την παρακολούθησα απνευστί και δε θα ξεχάσω το σκηνοθέτη που την παρακολουθούσε σα να την έβλεπε πρώτη φορά σα μικρός μαθητής»

Παπαδοπούλου Ζαφείρα

Σε μια εποχή που ο μύθος της θεόπνευστης έμπνευσης έχει καταρρεύσει, και «ο θάνατος (της δημιουργικότητας) του συγγραφέα» έχει ήδη ανακοινωθεί, ας αναζητήσουμε λίγη παρηγοριά σε μερικούς τεχνόπνευστους (ας μου επιτραπεί ο όρος) συντελεστές ελάχιστων πια θεαμάτων, που καταφέρνουν να μας εμφυσούν ένα δυσεύρετο πλέον και δυσκολοπερίγραπτο αίσθημα ψυχικής και αισθητικής πληρότητας, ευχαρίστησης και ικανοποίησης, διασώζοντας με τη δουλειά και τη συνέπειά τους τον παιδευτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα του αρχαίου δράματος και του θεατρικού είδους γενικότερα. 

Αναφέρομαι στην εκπληκτική ευκαιρία κι εμπειρία που είχα να παρακολουθήσω ένα διαδραστικό σεμινάριο θεατρικής αγωγής από την θεατρική ομάδα «Μικρός Βορράς» και τον σκηνοθέτη της Τάσο Ράτζο, στα πλαίσια του οποίου παρακολουθήσαμε και την εξαιρετική παράσταση Ελένη του Ευριπίδη που παρουσιάζει εφέτος σε σχολεία η εν λόγω ομάδα. Μια παράσταση απόλυτα προσαρμοσμένη στα προγράμματα σπουδών του Γυμνασίου/Λυκείου, καθώς και στα νέα παιδαγωγικά κελεύσματα περί ενεργητικής και διαδραστικής μάθησης μακριά από τη στατικότητα της τυπικής μετωπικής διδασκαλίας. 

Ως προς την επιλογή του έργου, θεωρώ πως πρόκειται για έναν εξαιρετικά διαχρονικό και επίκαιρο μύθο, δεδομένων των πολλών νέων προσώπων που παίρνει ο πόλεμος στην εποχή μας- χρηματοοικονομικό, θρησκευτικό, εθνικιστικό, διαπροσωπικό- που μέσα από τη θεμελιώδη διάσταση «είναι» και «φαίνεσθαι», διδάσκει, υποψιάζει και αφυπνίζει τους νέους μας σχετικά με τις φαινομενικές και πραγματικές αιτιάσεις των πολεμικών αναμετρήσεων που διεξάγονται καθημερινά μέσα μας και γύρω μας:

-Αυτή (Η Ελένη) δεν είναι η αιτία των βασάνων μας στην Τροία; 

-Δεν είν’αυτή. Μας είχαν πλανημένους οι θεοί. Στα χέρια μας κρατούσαμε ολέθρια νεφέλη.

Η σκηνοθεσία/σκηνογραφία κι ενδυματολογία διακρίνονται για την ευρηματικότατα, την πρωτοτυπία και τον εξαιρετικά «πολυμορφικό» και «πολυτροπικό» τους χαρακτήρα και αναδεικνύουν τον μύθο, φέρνοντάς τον κοντά στη γλώσσα των νέων, ώστε να τον κατανοήσουν, να τον βιώσουν και να τον επεξεργαστούν. Η εξισορρόπηση του τραγικού με το κωμικό και ιλαρό στοιχείο του έργου διατηρείται θαυμάσια, η πολύ καλή μετάφραση διασώζει μια ευχάριστη ρυθμικότητα ακόμη και στα διαλογικά μέρη, όλα αρμονικά δεμένα σε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. 

Οι ηθοποιοί, μόλις τέσσερις τον αριθμό, γεμίζουν τόσο πληθωρικά το σκηνικό με τη φρεσκάδα, το ταλέντο, το κέφι τους. Άρτια ασκημένοι με καθαρό κι εύληπτο λόγο, αυθόρμητη αλλά συντονισμένη κίνηση, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, πραγματική απόλαυση.

Η μουσική και τα χορικά ιδιαίτερα «πολυγλωσσικά» και κοντά στις προσλαμβάνουσες των παιδιών αλλά και των μεγάλων, αλλού με πιο έντεχνες νότες κι αλλού με πιο μοντέρνες, αγκαλιάζουν ζεστά και ατμοσφαιρικά μια ποιοτική θεατρική εμπειρία.

Με λίγα λόγια: ένα μεγάλο και θερμό ευχαριστώ για την σπάνια εμπειρία που μας επιφυλάξατε και καλή δύναμη στη συνέχεια του έργου σας. Το ταλέντο, η γνώση, το μεράκι, η επίμονη δουλειά μπορεί να είναι δυσεύρετα στην εποχή μας, αλλά, όταν εντοπίζονται, πρέπει να αναγνωρίζονται και να ενθαρρύνονται. 

Χατζοπούλου Ειρήνη

εκπαιδευτικός. (19-12-2016)

“Η πιο δύσκολη αποστολή που καλείσαι να αναλάβεις όταν πηγαίνεις με το παιδί σου στο θέατρο είναι να καταφέρεις να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποφύγεις το μοιραίο, που δεν είναι άλλο από το να βαρεθεί! Συνήθως ακολουθείς την τυπική διαδικασία, να περιμένεις στην ουρά για να πάρεις εισιτήριο, να πάρεις έναν κουβά pop corn, και φυσικά να παρακαλάς να μην είναι πολύ ψηλός αυτός που θα κάτσει μπροστά σου.

Αναπόφευκτα λοιπόν, αν κάτι δεν πάει καλά και το παιδί βαρεθεί, αρχίζει το κρυφτό, το κουτσό, το κυνηγητό, και το ανελέητο τρέξιμο δεξιά κι αριστερά, με αποτέλεσμα να σπεύσεις για να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα! Κι όμως η επίσκεψη μου στην παράσταση ‘’Αισώπου κόμιξ 2 (ο ψεύτης βοσκός και άλλοι μύθοι)’’ (που αρχικά ξεκίνησε ως αγγαρεία γιατί η κόρη μου με εκβίασε για να πάμε), ανέτρεψε όλα αυτά που είχα μέσα μου ως δεδομένα για τις παιδικές θεατρικές παραστάσεις, μετατρέποντας τα παιδιά από θεατές, σε ενεργούς πρωταγωνιστές, και μάλιστα χωρίς πρόβα, χωρίς αυλαία και μακιγιάζ!

Είδα την καινοτομία να παίρνει σάρκα και οστά με τα ίδια μου τα μάτια σου λέω. Το να μετατρέψεις ένα ολόκληρο νεοκλασικό του κέντρου σε θεατρική σκηνή αποδείχτηκε ευεργετικό. Η πολυτέλεια της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο. Με το καλημέρα , η πρώτη πληροφορία θρονιάστηκε αναπαυτικά στο παιδικό υποσυνείδητο… 

“Μια θεατρική παράσταση, μπορεί να στηθεί ΠΑΝΤΟΥ και όχι σε συγκεκριμένο χώρο”.

Μετά τα πρώτα αμήχανα δευτερόλεπτα της γνωριμίας με το ανεξερεύνητο περιβάλλον, τα παιδιά έδειξαν να απολαμβάνουν το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να περιμένουν να τελειώσει η παράσταση για μια γρήγορη φωτογραφία με τους ηθοποιούς. Αντιθέτως, έγιναν ένα ζεστό παρεάκι μαζί τους, πριν καν ξεκινήσει η παράσταση, η οποία με το που αρχίζει… οι διάλογοι μεταξύ των παιδιών και των ηθοποιών είναι τόσο ευχάριστα έντονοι, που κάποιες στιγμές πιάνεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί παραμυθένιου τύπου debate και μάλιστα υψηλών προδιαγραφών. Βέβαια, η περιορισμένη χωρητικότητα του ‘Ενώ’, βοήθησε άπειρα στον διαδραστικό χαρακτήρα της παράστασης, καθώς κανένα παιδάκι δεν μένει αμέτοχο στην εξέλιξη των μύθων.

Ο αυθορμητισμός βάζει λοιπόν τα καλά του, όχι επειδή είναι Κυριακή, αλλά επειδή οι ατάκες που ακούς, είναι- το λιγότερο -απίστευτες. Τόση φαντασία να κινείται στον αέρα δεν την βρίσκεις εύκολα. Αν ο στόχος των δημιουργών ήταν εξ αρχής να βοηθήσουν τα παιδιά στο να μάθουν να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, να σκέφτονται και να αναρωτιούνται, τότε όλα πήγαν κατ΄ ευχήν. Μάλιστα, όταν λέω ότι τα παιδιά μπαίνουν στην διαδικασία να σκέφτονται, δεν αναφέρομαι σε κάτι αόριστο και αφηρημένο, άλλα σε θέματα που αργά ή γρήγορα θα συναντήσουν αναπόφευκτα στην ζωή τους. Βλέπε βία, πόλεμο, αξία της φιλίας, ψέμα, μεγαλομανία, αχαριστία, πλούτη και άλλα πολλά.

Και κάπου εδώ, αρχίζει να σκέφτεται ο μέχρι τότε ανυποψίαστος και χαλαρός γονιός, ότι λογικά, γι αυτόν χτυπάει η καμπάνα. Γιατί τα μηνύματα, (που με τόση προθυμία αναλύουν τα πιτσιρίκια), αφορούν έναν κόσμο που έχει δημιουργηθεί από τους μεγάλους. Μην σφυρίζεις αδιάφορα και μην κάνεις τον Κινέζο, όταν λέω μεγάλους, εννοώ ΚΑΙ εσένα. Γι αυτό άλλωστε ο Αίσωπος είναι πάντοτε επίκαιρος. Γιατί μέσα από τους μύθους του, σου σερβίρει τον πικρό καφέ της υπενθύμισης των “κατορθωμάτων” της κοινωνίας των μεγάλων. Συνεπώς, η παράσταση είναι ένας μικρός καθρέφτης του σήμερα και καταφέρνει να μας ξυπνήσει έστω και για λίγη ώρα, από τον λίθαργο της καθημερινότητας.

Μια που είπα την λέξη “ξυπνήσει”, σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν για κάποιο λόγο κοντέψει να σε πάρει στην αγκαλιά του ο μορφέας την ώρα της παράστασης (επειδή το ξενύχτησες το προηγούμενο βράδυ), θα σε ξυπνήσει σίγουρα η μουσική της. “Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια”, και κάνουν παρέλαση μαζί με το γιουκαλίλι, την φλογέρα και πολλά κρουστά… με την μουσική κορύφωση να έρχεται σαν ξαφνικό χαστούκι, την στιγμή που οι ηθοποιοί ραπάρουν ανελέητα! Οπότε το ενδεχόμενο να σε πάρει ο ύπνος ξέχνα το!

Όχι μόνο λόγω της μουσικής και των τραγουδιών, αλλά επειδή οι κινήσεις των ηθοποιών είναι ασταμάτητες και συνδυάζουν με εκκωφαντικά διακριτικό τρόπο διάφορα είδη θεάτρου, όπως η πρόζα, η μάσκα και η παντομίμα. Η Κωνσταντίνα, ο Μάρκος και ο Αλέξανδρος (τονίζω ότι είναι τυχαία η σειρά, για να μην έχουμε μαλλιοτραβήγματα), καταφέρνουν να γίνουν φίλοι των παιδιών από την πρώτη στιγμή, για τους δύο εξής, κατά την γνώμη μου, λόγους . Πρώτον, καταφέρνουν να οξύνουν την σκέψη και την φαντασία τους, χρησιμοποιώντας πολύ απλά αντικείμενα για να κάνουν σύνθετες μεταμορφώσεις. Δεύτερον, εξ αρχής δίνουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει λανθασμένη ή σωστή απάντηση σε όσα λένε. Τους χαρίζουν πλήρη ελευθερία λόγου και κινήσεων, χωρίς να χρειάζεται να απαντάνε όλα μαζί με μια φωνή (ως συνήθως) ΝΑΙ ή ΟΧΙ…

“Ελευθερία Κινήσεων;”… μάλιστα, σωστά διαβάσατε, και μην απορείτε καθόλου, γιατί στο τέλος, τα παιδιά καλούνται να πρωταγωνιστήσουν και να παίξουν τον αγαπημένο τους μύθο επί σκηνής, με την διακριτικότατη καθοδήγηση των ηθοποιών. Γεγονός, που εκτός από την αυτοπεποίθηση, τους φουσκώνει και τα μυαλά, καθώς την ώρα που φεύγουν από τον χώρο, θέλουν να μοιράσουν αυτόγραφα. Και αν νομίζεις ότι υπερβάλλω να πας μια βόλτα την Κυριακή στο ‘Ενώ’ για να με τσεκάρεις…”

http://rejected.gr/subs/views/kids/aisopou-comics2.html

Σίμος Παράσχος

για το rejected.gr

“Σκέψεις μ’ αφορμή την εξαιρετική παράσταση: Ο Αίσωπος… σε κόμιξ 2

Θα ξεκινήσουμε επισημαίνοντας μερικές αρνητικές διαστάσεις των παραστάσεων για παιδιά. Βλέποντας παραστάσεις για τα παιδιά, (που πολλές φορές παρακολουθούν “οργανωμένα” τα σχολεία), αισθάνεσαι ως θεατής θλίψη για την προχειρότητα και την ευκολία που στήνεται η αισθητική διάσταση της παράστασης και δυσφορία για την απουσία της επι-κοινωνίας ηθοποιών και θεατών. Τα δυο αυτά στοιχεία (αισθητική και επικοινωνία) αποτελούν την ουσίας της θεατρικής πράξηw. (Εννοείται ότι τα παραπάνω τα νιώθει κανείς και σε παραστάσεις για τους ενήλικές).

Άλλες πάλι φορές σε μεγάλα θέατρα του κέντρου, βλέπεις από την μια πλευρά τόνους σκηνικών και κοστουμιών, από την άλλη να “ανοίγουν” οι ουρανοί και τέλος οι πλούσιοι φωτισμοί να αναβοσβήνουν σαν εορταστικά λαμπιόνια. Παρόλα αυτά “δεν συμβαίνει τίποτε”, δεν νιώθεις σκίρτημα, δεν υπερβαίνεις το κάθισμα του θεάτρου, αντίθετα βυθίζεσαι και βουλιάζεις να …σωθείς μέσα σε αυτό.

Η υποκριτική ευγένεια (το ήθος στην υποκριτική) τείνει να εξαφανιστεί από σκηνής. Γι’ αυτό, συχνό θέαμα, τελευταία, σε παραστάσεις είναι οι έντονες φωνές των ηθοποιών, (φωνή ως κύμβαλον αλαλάζον) που επιδεικνύουν, σχεδόν, “επιθετικά” το ταλέντο τους, την εφευρετικότητα και την φαντασία, λέγοντάς σου: “Δες με πόσο καλός είμαι! Δόξασέ με, αλλά εσύ δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Σου χαρίζω μερικές στιγμές από το ταλέντο μου… “.

Όλες οι παραπάνω (αρνητικές) διαστάσεις απουσίαζαν από την παράσταση του Μικρού Βορρά Ο Αίσωπος… σε κόμιξ 2. Η θεατρική ομάδα Μικρός Βορράς, μια έντεχνη θεατρική ομάδα, με υπεύθυνο τον σκηνοθέτη τον Τάσο Ράτζο, δουλεύει με γνώση και μεθοδικότητα, άσκηση και επιμονή, ήθος και σεμνότητα. Η διδασκαλία, η καθοδήγηση και η διεύθυνση των ηθοποιών, αποτελούν επίκεντρο της θεατρικής του πράξης. Η έντονη αλλά και διαλλακτική παρουσία του στην πρόβα, απελευθερώνει τους ηθοποιούς και τους τοποθετεί στο επίκεντρο της θεατρικής πράξης. Γι’ αυτό και στην παράσταση, είναι διακριτική η παρουσία του σκηνοθέτη. Η επιτυχία της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής διεύθυνσης, είναι φανερή διότι ο σκηνοθέτης δεν είναι εμφανής στη σκηνή. (Για παράδειγμα, σε “καλές” παραστάσεις βλέπεις τους ηθοποιούς, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζεις την διδασκαλία, ή το πώς ο σκηνοθέτης έδειξε στους ηθοποιούς πως να παίξουν, να κινηθούν. Ως εκ τούτου, όταν “απουσιάζει” από τη σκηνή ο σκηνοθέτης, και οι ηθοποιοί (ξανα)δημιουργούν τη θεατρική παράσταση, είναι αποτέλεσμα ενός έμπειρου, δημιουργικού και ευφυούς σκηνοθέτη).

Οι ηθοποιοί Αλέξανδρος Νικολαϊδης, Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου και Μάρκος Τότσκας, έχοντας κατακτήσει τα εκφραστικά τους μέσα, προχώρησαν στον έλεγχο της υποκριτικής τους, χωρίς ίχνος εγωκεντρισμού, αυταρεσκείας και ναρκισσισμού. Οι τρεις αυτοί ηθοποιοί έχουν ως θίασος, δύναμη και ενέργεια που θα ζήλευαν (ή θα έπρεπε να έχουν) πολυπληθή σχήματα. Η προσωπικότητα του καθενός συμβάλει στην ομαδική σύνθεση. Σώματα ασκημένα και σε εγρήγορση, πρόσωπα λαμπερά, καθαρότητα κίνησης, καθαρός λόγος. Απουσιάζει η προσποίηση και η κούραση της επαναληπτικής πράξης. Η μεταμόρφωση των ρόλων γλυκιά, ήρεμη και ομαλή. Το πολύ δύσκολο, φαντάζει εύκολο. Γι’ αυτό κι όταν βλέπεις και κυρίως νιώθεις αυτή την μαγική αύρα που είναι συνάρτηση του ελέγχου των εκφραστικών μέσων, άσκησης και επιμονής, ακριβείας και συντονισμού, προσφορά σεβασμού και αγάπης και τέλος λάμψη ψυχής, αισθάνεσαι και ξαναθυμάσαι τη μαγεία του θεάτρου. 

Το κείμενο (με την συνεργασία των συντελεστών) του Σάκη Σερέφα, ζωντανό και χυμώδες. Ένας καθημερινός ρόλος με θεατρική ζεστασιά και με του Αισώπου την καθαρή (λαϊκή) σοφία. Η πλαστικότητα της κίνησης, η έντονη δράση χωρίς υπερβολή και οι χορογραφημένες σκηνές, δημιουργούν εικόνες και μαγνητίζουν το βλέμμα, δίνοντας ευφορία στην ψυχή του θεατή. Σκηνικά, κοστούμια, μουσική και ήχοι, υπηρετούν αρμονικά και με λιτότητα την θεατρική δράση.

Από την παράσταση απουσιάζει ο διδακτισμός και ηθικολογία, και κυριαρχεί η καθαρότητα, η ευθύτητα και η σεβασμός στην προσωπικότητα των παιδιών. Το διαδραστικό μέρος, (που συνήθως είναι το πιο κακό-μεταχειριζόμενο μέρος στις «παιδικές» παραστάσεις), λειτουργεί με ισορροπία, χωρίς φωνασκίες και ξεσαλώματα. Ήρεμα και αληθινά οι ηθοποιοί ανοίγουν μια, σχεδόν, ισότιμη και ουσιαστική συζήτηση με τα παιδία-θεατές. Παράλληλα λειτουργεί ως απαραίτητη ανάσα στην δράση, αλλά και ήρεμη προετοιμασία για τον επόμενο μύθο.

Θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος. Μα τόσο έπαινος για μια παιδική παράσταση; Η απάντηση είναι απλή: Όταν κατά την διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης λειτουργεί η επικοινωνιακή διάσταση (η επι-κοινωνία ηθοποιών και θεατών) τότε υπάρχει η ευλογία του θεάτρου. Η παραπάνω διάσταση δεν έχει σχέση με το μέγεθος του συγγραφέα και το κείμενο, τον σκηνοθέτη και τους υπόλοιπους καλλιτεχνικούς συντελεστές. Φυσικά συμβάλλουν και συνεισφέρουν τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης (κείμενο, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, μουσική). Ωστόσο όμως, η ενέργεια και η επικοινωνία των ηθοποιών είναι αυτή που αποτελεί την ουσία και το επίκεντρο της θεατρικής πράξης.”

Στέφανος Π. Νταλάσης

Καλλιτεχνικός Δ/ντής – Σκηνοθέτης

Για την παράσταση: Αισώπου κόμιξ 2 (ο ψεύτης βοσκός και άλλοι μύθοι):

“Από τους πέντε μύθους που παρακολουθήσαμε, ο πρώτος “Οι δύο φίλοι και η αρκούδα” ήταν εκείνος που ήταν περισσότερο θεατρικά δομημένος και ολοκληρωμένος και γι’ αυτό ήταν μάλλον κι ο πιο διασκεδαστικός για μικρούς και μεγάλους. Αντιθέτως, η “Γαλατού” θεωρώ πως δεν έγινε πολύ κατανοητή από το παιδικό κοινό, κυρίως λόγω της χρήσης των ιδιωματισμών σε ταυτόχρονη χρήση με τον έμμετρο και γρήγορο λόγο. Οι “Δύο Τράγοι” εντυπωσίασαν τα παιδιά με τις σωματικές ικανότητες των ηθοποιών, ενώ ήταν έξυπνη η εκμετάλλευση του συμβάντος στα μεταξύ των ηθοποιών.

Η έξυπνη σκηνοθετική δουλειά του Τάσου Ράτζου ήταν εμφανής κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί διαχώριζαν τη θέση τους από τον ρόλο και πλησίαζαν τα παιδιά. Κάπως αμήχανα στην αρχή, πολύ καλύτερα καθώς περνούσε η ώρα, το clue της παράστασης πάντως είναι η επαφή με τα μικρά παιδιά κι η ανατροφοδότηση. Στα θετικά της σκηνοθεσίας συνυπολογίζεται ασφαλώς και το γεγονός ότι πρόκειται για μια παράσταση που κατάφερε να εκμεταλλευτεί και να αναδείξει τα δυνατά σημεία του κάθε ηθοποιού χωρίς αυτό να ξενίζει ή να γίνεται επί τούτου.

Και μιλώντας για ηθοποιούς, όλους τους ρόλους των μύθων συν αυτό των αφηγητών επωμίστηκαν με πολύ κέφι και ενέργεια οι Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου, ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης και ο Μάρκος Τότσκας. Να αναφερθεί εδώ, ότι όλη η ομάδα βοήθησε στη συγγραφή κάποιων από τους μύθους, όπως μας ενημερώνει το δελτίο τύπου. Τα σκηνικά αντικείμενα και το σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η Μαγδαληνή Σίγα, λιτό, λειτουργικό και μεταμορφώσιμο, αν και κατά την δική μου αισθητική το πανώ από πίσω θα μπορούσε και να αντικατασταθεί. Για να μην πω να λείπει.

Στο ίδιο μήκος κύματος και τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Ιωάννα Παγιατάκη έκαναν ξεκάθαρες τις αλλαγές των ρόλων και υπογράμμιζαν κάποια αλληγορικά στοιχεία. Για άλλη μια φορά, εξαιρετική δουλειά στην γεωμετρική μάσκα της αρκούδας από την Μάρθα Φωκά. Πολύ καλή και η κίνηση στην οποία δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην παράσταση και την οποία επιμελήθηκε η Μίκα Στεφανάκη. Η μουσική του Θοδωρή Παπαδημητρίου προσπάθησε να δέσει μ’ έναν τρόπο την ελληνική παράδοση και μουσική με πιο σύγχρονες τάσεις με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Την διδασκαλία των τραγουδιών έκανε η Έλσα Μουρατίδου, αν και τα τραγούδια της παράστασης ως εκτέλεση θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα ελάχιστα αρνητικά, κι αυτό μάλλον λόγω αυτοπεποίθησης.

Την διδασκαλία των κρουστών ανέλαβε ο Δημήτρης Ράπτης.

Στο εξαιρετικό διαδραστικό κομμάτι της παράστασης όπου τα παιδιά συμμετείχαν με όρεξη και θέρμη κι αυτά στον μύθο του “Ψεύτη βοσκού”, συνεργάστηκε με την ομάδα η Φλώρα Σπύρου.

Η παράσταση “Αισώπου Κόμιξ 2″, μία από τις τρεις παραστάσεις για παιδιά που τρέχει αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη η Εταιρεία Θεάτρου Μικρός Βορράς, είναι μια παράσταση που αξίζει να πας, με το παιδί σου ή και μόνος σου, γιατί πάνω απ’ όλα, θα γελάσεις.”

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/aisopou-komix-2-apo-tin-etaireia-theatrou-mikros-borras#ixzz3tIbAanyv

Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι το σημαντικότερο σε μια θεατρική παράσταση είναι οι ερμηνείες, τα σκηνικά ή το πλήθος του κοινού; Δεν είναι δεδομένο ότι η ιστορία που έχουν να πουν οι συγγραφείς και οι ηθοποιοί είναι πάντα ο απόλυτος πρωταγωνιστής; Και ειδικά σε μια παιδική παράσταση, οι συνθήκες δεν έχουν και τόση σημασία όταν το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και δυνατό.

Το θέμα είναι να βρεις την κατάλληλη ιστορία και να τη ντύσεις με ελκυστικές εικόνες. Και αυτή τη σεζόν ο Μικρός Βορράς βρήκε 3. Τρία λαϊκά παραμύθια, «Ο Κουκουμπλής», «Το Πιο Γλυκό Ψωμί» και «Η Βασιλοπούλα και το άλας» παρουσιάζονται στον πολυχώρο «Ενώ» και αντλώντας ευχάριστη σοφία από την παράδοση των περιοχών που προέρχονται, αφήνουν στο τέλος ένα άρωμα αυτής σε μικρούς και μεγάλους.

Η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά για μένα αυτή την εβδομάδα; Η συνεισφορά όλων στη μαγεία. Πριν την έναρξη, οι μικροί θα ζυμώσουν αληθινό ψωμί, θα ψηθεί κατά τη διάρκεια και στο τέλος ο καθένας θα πάρει μαζί του ένα μικρό κομμάτι δημιουργίας από τα χέρια του. Μπορεί να γίνει εξαίρεση και για έναν μεγάλο;”

http://www.typosthes.gr/gr/politismos/article/81515/thessaloniki-oi-7-logoi-gia-na-vgeis-auti-tin-evdomada/

Γιάννης Καψασκής

για τον "Τύπο Θεσσαλονίκης"

”Είχα την ευκαιρία πρίν λίγο καιρό να παρακολουθήσω την παράσταση στη Θεσσαλονίκη και θεωρώ πως είναι πιθανόν η καλύτερη δουλειά της Εταιρείας θεάτρου «μικρός βορράς» με πολλαπλά μηνύματα στο περιεχόμενο της που αφορούν κάθε παιδί αλλά και γονέα, πολύ μουσική, κίνηση αλλά και με εξαιρετικό χιούμορ, το οποίο με έκανε να γελάσω πολύ! 

Σε μια εποχή με λιγοστές επιλογές αλλά και γενικά δύσκολη όσων αφορά τα οικονομικά στοιχεία θεωρώ χρήσιμο να κάνει κανείς μια έρευνα για το που θα επενδύσει τα χρήματα που διαθέτει έτσι ώστε να έχει την δυνατότητα το παιδί να παρακολουθήσει κάτι το οποίο να αξίζει τον κόπο, το κόστος και τον χρόνο του.”

Σοφία Τσαούση

Παιδαγωγός

“Ήταν όλα υπέροχα…τα παιδιά μας το διασκέδασαν, οι ηθοποιοί σας εξαιρετικοί και ιδιαίτερα στην προσέγγιση τους προς τα παιδιά της Αμυμώνης! Είστε πλέον κομμάτι της ομάδας της Αμυμώνης και θα χαρούμε πολύ να σας ξαναέχουμε κοντά μας!!! Είμαστε σε επικοινωνία, μια μεγάλη αγκαλιά από τα παιδιά της Αμυμώνης. Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας!!!

Νέλη Αργυροπούλου

Κοινωνική Λειτουργός

Ο Μικρός Βορράς και το Παιδί

«οποιοσδήποτε βάζει σκοπό να ακούει τις απαντήσεις των παιδιών στις ερωτήσεις μας… είναι επαναστατικό πνεύμα» Φρανσουάζ Ντολτό

Το ερώτημα «πού τοποθετείται το παιδί όταν παρακολουθεί μια παράσταση γραμμένη από μεγάλους, φτιαγμένη από μεγάλους και ενίοτε παρέα με μεγάλους;» απασχόλησε πολύ τον Μικρό Βορρά, τη στιγμή που αποφάσισε να δοθεί στις παραστάσεις για παιδικό κοινό. Πώς όμως ορίζεται η συμμετοχή του παιδιού σε μια παράσταση; Όταν αποφεύγεται ο διδακτισμός η παιδαγωγική ευρύτερα και το θέατρο συγκεκριμένα αρχίζει να επιβεβαιώνει τον σκοπό της: φωτίζει το ερώτημα. Και όταν φωτίζεται ένα ερώτημα, προκύπτουν, άλλα, εκατομμύρια, που διεκδικούν με θάρρος μια απάντηση, ένα θάρρος που δρα καταλυτικά στο παιδί, ένα θάρρος που ενδυναμώνει την ύπαρξή του. Κάθε φορά που ο λόγος δίνεται στο παιδί – θεατή, δεν αναμένεται το σωστό. Για αυτό και κάθε ερώτημα χειρίζεται το «πως» και αρνείται το «ναι» και το «όχι» το «καλό» και «το κακό». Διότι, ο Μικρός Βορράς, δεν επιχειρεί να κομίσει τη δική του αλήθεια, αλλά να επιτρέψει στο παιδί να λάβει τη θέση που του αναλογεί ανάμεσα στο ίδιο και τον μύθο, τον χαρακτήρα, το αισθητικό ερέθισμα. Στον όρο «διαδραστική» δεν χωρούν κατευθύνσεις, διδακτισμοί και κλειστά ερωτήματα. Όταν ο Μικρός Βορράς μιλήσει στο παιδί θα ακολουθήσει την ρήση της Φρανσουάζ Ντολτό «οποιοσδήποτε βάζει σκοπό να ακούει τις απαντήσεις των παιδιών στις ερωτήσεις μας… είναι επαναστατικό πνεύμα». Με ανοιχτά τα αφτιά των δημιουργών του και λαμπερά τα μάτια των θεατών του, ο Μικρός Βορράς ανοίγει την αυλαία.

Ελένη Γιαννούση

Ηθοποιός - παιδαγωγός του θεάτρου

“Αγαπητέ κ. Ράτζο,

ευχαριστούμε θερμά εσάς προσωπικά και τους συνεργάτες σας για την παρουσίαση των παραδοσιακών παραμυθιών στη Δ’ τάξη.

Η άρτια σκηνοθετική επιμέλεια, η αρμονική σύνδεση όλων των αισθητικών και καλλιτεχνικών στοιχείων του θεάματος καθώς και η μετάδοση παραδοσιακών αξιών που χαρακτήρισαν τη θεατρική σας παρουσίαση μετέδωσαν στους μαθητές και τις μαθήτριες μας ένα ποιοτικό προϊόν το οποίο τους καθήλωσε και συνέβαλε στην ολόπλευρη παιδεία τους.

Παρακαλούμε να συγχαρείτε εκ μέρους μας τους συνεργάτες σας.

Με εκτίμηση, 

Dr. Χρύσα Ταμίσογλου

Διευθύντρια, Π.Π.Σ.Π.Θ. Δημοτικού

Ο Μικρός Βορράς και το Παιδί

«οποιοσδήποτε βάζει σκοπό να ακούει τις απαντήσεις των παιδιών στις ερωτήσεις μας… είναι επαναστατικό πνεύμα» Φρανσουάζ Ντολτό

Το ερώτημα «πού τοποθετείται το παιδί όταν παρακολουθεί μια παράσταση γραμμένη από μεγάλους, φτιαγμένη από μεγάλους και ενίοτε παρέα με μεγάλους;» απασχόλησε πολύ τον Μικρό Βορρά, τη στιγμή που αποφάσισε να δοθεί στις παραστάσεις για παιδικό κοινό. Πώς όμως ορίζεται η συμμετοχή του παιδιού σε μια παράσταση; Όταν αποφεύγεται ο διδακτισμός η παιδαγωγική ευρύτερα και το θέατρο συγκεκριμένα αρχίζει να επιβεβαιώνει τον σκοπό της: φωτίζει το ερώτημα. Και όταν φωτίζεται ένα ερώτημα, προκύπτουν, άλλα, εκατομμύρια, που διεκδικούν με θάρρος μια απάντηση, ένα θάρρος που δρα καταλυτικά στο παιδί, ένα θάρρος που ενδυναμώνει την ύπαρξή του. Κάθε φορά που ο λόγος δίνεται στο παιδί – θεατή, δεν αναμένεται το σωστό. Για αυτό και κάθε ερώτημα χειρίζεται το «πως» και αρνείται το «ναι» και το «όχι» το «καλό» και «το κακό». Διότι, ο Μικρός Βορράς, δεν επιχειρεί να κομίσει τη δική του αλήθεια, αλλά να επιτρέψει στο παιδί να λάβει τη θέση που του αναλογεί ανάμεσα στο ίδιο και τον μύθο, τον χαρακτήρα, το αισθητικό ερέθισμα. Στον όρο «διαδραστική» δεν χωρούν κατευθύνσεις, διδακτισμοί και κλειστά ερωτήματα. Όταν ο Μικρός Βορράς μιλήσει στο παιδί θα ακολουθήσει την ρήση της Φρανσουάζ Ντολτό «οποιοσδήποτε βάζει σκοπό να ακούει τις απαντήσεις των παιδιών στις ερωτήσεις μας… είναι επαναστατικό πνεύμα». Με ανοιχτά τα αφτιά των δημιουργών του και λαμπερά τα μάτια των θεατών του, ο Μικρός Βορράς ανοίγει την αυλαία.

Ελένη Γιαννούση

Ηθοποιός - παιδαγωγός του θεάτρου

“Ήταν όλα υπέροχα…τα παιδιά μας το διασκέδασαν, οι ηθοποιοί σας εξαιρετικοί και ιδιαίτερα στην προσέγγιση τους προς τα παιδιά της Αμυμώνης! Είστε πλέον κομμάτι της ομάδας της Αμυμώνης και θα χαρούμε πολύ να σας ξαναέχουμε κοντά μας!!! Είμαστε σε επικοινωνία, μια μεγάλη αγκαλιά από τα παιδιά της Αμυμώνης. Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας!!!

Νέλη Αργυροπούλου

Κοινωνική Λειτουργός

Ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομύδας είδε την παράσταση “Ο Μικρός Πρίγκιπας” κι έγραψε για αυτή. 
Διαβάστε τις εντυπώσεις του εδώ 
“Βλέπει και προτείνει ο Κώστας Κρομμύδας αλλά… και η κόρη του!” στο ψηφιακό περιοδικό infokids
“Επίσκεψη του 2ου Νηπιαγωγείου Ευκαρπίας στην Βιβλιοθήκη. 
Τα παιδιά ξεναγήθηκαν στη Βιβλιοθήκη, την έκαναν άνω-κάτω, ξεφύλλισαν βιβλία και παρακολούθησαν την παράσταση “Ο μικρός πρίγκιπας” του Μικρού Βορρά.
Αξίζουν συγχαρητήρια στις 2 εκπαιδευτικούς Γιάννα Καπλάνη και Ελένη Τουμανίδου για την “εκδρομή” που διοργάνωσαν με λεωφορείο. Στην παράσταση έπαιξαν οι: Ελένη Γιαννούση, Ντία Ζούρα και Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Υπέροχη η παράσταση!!!” 

Παιδική βιβλιοθήκη Άνω πόλης

“Η παράσταση του Μικρού Πρίγκιπα άρεσε σε όλα τα παιδιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι μικρότεροι μαθητές (α΄γυμνασίου) θεώρησαν ότι είναι κάπως πιο “παιδικό” σε σύγκριση με την ηλικία τους, ενώ οι μεγαλύτεροι (β΄και γ΄γυμνασίου) καθόλου δε θεώρησαν κάτι τέτοιο! Το έργο φάνηκε κουρδισμένο στο ρυθμό του, με πολλαπλά ερεθίσματα για τα παιδιά, έδινε αφορμή για πολλές συζητήσεις αργότερα. Οι εντυπώσεις ήταν θετικές και το όλο εγχείρημα πήγε εξαιρετικά, σας ευχαριστούμε θερμά.”

Σοφία Νικολαΐδου

Συγγραφέας και διδάσκουσα στο Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.

“Το όνομα Τάσος Ράτζος στο χώρο του θεάτρου και ειδικά του παιδικού είναι κάτι παραπάνω από ταυτόσημο με τις έννοιες ποιότητα και σεβασμός. Ήταν σίγουρη λοιπόν, η πετυχημένη παιδαγωγική και θεατρική προσέγγιση του Μικρού Πρίγκιπα. Οι εντυπώσεις των δασκάλων και κυρίως των παιδιών είναι η πιο αυθεντική και ειλικρινής απόδειξη. Κατόρθωσε μέσα σε μία μόνο ώρα, να περάσει με ένα μαγικό, ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο στις ψυχές των παιδιών, τα διαχρονικά και δύσκολα μηνύματα του κλασικού αυτού έργου. Ταυτόχρονα, πέτυχε αυτό που είναι το θέατρο στο σχολείο, την καλλιέργεια της ψυχής τους. Ωστόσο, εκείνο που δεν περίμενα ήταν το πόσο θα με συγκινούσε, τόσα χρόνια μετά την ανάγνωση του βιβλίου, η συγκεκριμένη παράσταση. Καθηλωμένη κι εγώ μαζί με τα παιδιά έφυγα στον κόσμο του Πρίγκιπα. Ένα ευεργετικό, δυνατό, απολαυστικό, γεμάτο συναισθήματα και βαθιά νοήματα ταξίδι. Είναι από τις παραστάσεις που όταν τελειώνουν νιώθεις πληρότητα και ευφορία και που φυσικά την κουβαλάς ευχάριστο βίωμα μαζί σου.

Ένα μεγάλο Μπράβο στους ηθοποιούς. Τόσο η αγάπη και ο σεβασμός που δείχνουν στα παιδιά, όσο και η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι στοιχεία εμφανή και αξιέπαινα. 

Ευχαριστούμε τον Τάσο Ράτζο!!! Είναι πολύτιμο το έργο του για μας τους εκπαιδευτικούς.”

Θεοδώρα Κωνσταντινίδου

Διευθύντρια, Αρσάκειο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης

“Είναι αξιοθαύμαστο πώς μια θεατρική ομάδα μπορεί με τόσο πρωτότυπο τρόπο να ξαναζωντανέψει ξεχασμένα λαϊκά παραμύθια. Ευαισθησία; Μεράκι; Φαντασία; Ευρηματικότητα; Αγάπη για την Τέχνη; Σεβασμός στο κοινό; Γεγονός είναι πως προσφέροντάς μας ποιότητα, μας συνεπήρατε. Μας ενθουσιάσατε. Ένα μεγάλο Μπράβο! Ευχαριστούμε από καρδιάς.” 

Γεωργία Βατσάκη

Δασκάλα του 21ου Δημοτικού Σχολείου Θεσ/νίκης, για την περσινή παραγωγή "Η Μυλωνού

“Την Δευτέρα 13-10-2013 παρακολουθήσαμε την παράσταση του μικρού πρίγκηπα (Δ’, Ε’ και ΣΤ’ τάξη). Μείναμε εντυπωσιασμένοι. Καταπληκτική δουλειά. Θέλω να συγχαρώ όλη την ομάδα για τον επαγγελματισμό που έδειξαν και την καλή διάθεση που είχαν. Αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν και οι μικρές τάξεις για τον Ιανουάριο.”

Νίκος Ορφανουδάκης

Εκπαιδευτικός

“Υπολογίζω να έχω διαβάσει (ή έστω ξεφυλλίσει) γύρω στις 10 φορές τον «Μικρό πρίγκιπα» και, μυστήριο αλήθεια πράγμα, είναι πάντα λες και ακούω αυτά τα θεϊκά λόγια για πρώτη φορά. Σήμερα που το είδαμε παρέα με τα παιδιά στον «Μικρό Βορρά» (αν δεν το είδατε να πάτε, κάθε Κυριακή στις 11.30, Ερμού με Δραγούμη γωνία, μέσα από το καφέ) ο Εξιπερί μου θύμησε πάλι δύο (τουλάχιστον) μεγάλες αλήθειες του: «Πρέπει να ανεχτείς δυο – τρείς ενοχλητικές κάμπιες αν θέλεις να πιάσεις φιλία με τις πεταλούδες» και «Δικό σου είναι κάτι μόνον αν του είσαι χρήσιμο κι αν σε έχει ανάγκη…» Το τελευταίο ειδικά με κάνει να αναθεωρήσω την αίσθηση για το τι πραγματικά είναι «δικό μου»…”

Άκης Σακισλόγλου

Δημοσιογράφος

Αγορά Εισιτηρίων
close slider

Αγορά εισιτηρίων από:

Ο Ραφτάκος των λέξεων στα Ιωάννινα | https://www.more.com/theater/christmas/o-raftakos-ton-lekseon-sta-ioannina/

 

Υπεύθυνες οργάνωσης παραστάσεων:

 

-Παιδική Σκηνή  [Ο Εγωιστής Γίγαντας, Τρεις... κι ο Αίσωπος, Ο Ραφτάκος των λέξεων, Ο Σιμιγδαλένιος]

Ελευθερία Καμπαγιοβάνη  Τ: 6985 858 932

 

-Νεανική Σκηνή [#Support_Hara, Ιλιάδα, Οδύσσεια, Ελένη]

Αλεξάνδρα Κασιούμη Τ: 6934 600 074

 

-Περιοδεία (όλες οι παραστάσεις)

Αλεξάνδρα Κασιούμη Τ: 6972 442 996

-Θεατρικά Εργαστήρια 

Ελευθερία Καμπαγιοβάνη Τ: 6985 858 932

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ